تجمع بافتی‌‌کلوئید نانو ذرات نقره در بافت‌های آبشش و عضله ساقه دمی در ماهی کپور معمولی (Cyprinus carpio)

با توجه به روند روز افزون مصرف نانو ذرات و رهایش آن در بوم سازگان آبی، بیم خطرات احتمالی برای محیط زیست و پیرو آن، برای انسان می­رود. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تجمع بافتی نانو ذرات نقره و تأثیر آن بر بازماندگی در ماهی کپور معمولی (Cyprinus carpio) است. به این منظور، طی یک دوره 60 روزه، ماهیان در معرض غلظت­های متفاوت نانو ذرات نقره (0، 025/0، 05/0، 1/0 و 2/0 ppm ) قرار داده شد. طول دوره­ی آداپتاسیون 2 هفته در نظر گرفته شد. در هر تانک 25 قطعه ماهی کپور معمولی قرار داده و آزمایش با 5 تیمار و 3 تکرار انجام شد. نتایج حاصل از تجمع نانو ذرات نقره در بافت آبشش و عضله ساقه دمی ماهی کپور معمولی، در پایان دوره تیمار بندی، اختلاف معناداری را بین تجمع بافتی در تیمارها با غلظت­های متفاوت، نشان داد. با افزایش غلظت نانو ذرات نقره مورد استفاده، تجمع بافتی در بافت­های مختلف افزایش یافته (05/0>p)، با این حال غلظت 2/0 ppm نانو نقره دریافتی، بیشترین میزان تجمع نانو نقره را در همه­ی بافت­ها نشان داد. کمترین تجمع بافتی در آبشش و بیشترین تجمع در بافت عضله ساقه دمی مشاهده شد. نتایج درصد بازماندگی در پایان دوره 60 روزه­ی تیمار بندی با افزایش غلظت نانو ذرات، افزایش کمی را نشان داده، با این حال، هیچ اختلاف معناداری بین درصد بازماندگی در دوز­های مختلف رویارویی ماهیان با نانو ذرات نقره وجود ندارد (05/0<P). به نظر می­رسد که حضور نانو ذرات نقره چه به عنوان آلاینده محیطی و چه به هدف استفاده از فنانوری نانو باعث تجمع بافتی به خصوص در بافت­های داخلی ماهی و تأثیر منفی هر چند اندک بر بازماندگی آبزی دارد. با توجه به این که ماهیان به خصوص ماهی کپور معمولی در زنجیره غذایی انسان جایگاه مشخصی دارد، بنابر این جلوگیری از ورود این مواد جدید به چرخه غذایی یا محیط زیستمندان ساکن بوم سازگان­های آبی بسیار مهم می­باشد. از طرف دیگر، استفاده از فناوری نانو ذرات نقره به عنوان روش درمانی جهت مبارزه با بیماری­های آبزیان توصیه نمی­شود.